`စိန္နားကပ္ႀကီးပန္ရမလို´
နာရီၾကည့္စရာမလိုပဲ ၾကက္ကေလး ငွက္ကေလးမ်ားေတာင္ သူ႔အခ်ိန္သူသိၿပီး ျပဳေနက်အမႈတို႔ကို သူ႔ဘာသာမွန္မွန္လုပ္ေနၾကေသာ အရပ္မို႔ ကိုယ္လည္း ေရာက္ေနက်အခ်ိန္ ေဆးရုံေပၚေရာက္ရစျမဲ ျဖစ္သည္။ စမၸာနဂိုရ္ေဆးရုံ ျပည္သူ႔ေဆးရုံေရွ႔တြင္လည္း လူနာမ်ားတဖြဲဖြဲ ေရာက္ႏွင္႔ၿပီေလ။ တာ၀န္က်ဆရာမမ်ားက...လည္း မီးခိုးတလူလူႏွင္႔ဆိုင္ကယ္သံ ဖြတ္ခ်က္ဖြတ္ခ်က္ ၾကားသည္ႏွင္႔ ေခါင္းေပၚအျဖဴေဆာင္းကေလးတင္သူတင္၊ ေပတံေဘာပင္ ျပင္သူျပင္၊ တေနကုန္ ေအာ္ႏိုင္ဟစ္ႏိုင္ရန္ လည္ေခ်ာင္းရွင္းသူရွင္းျဖင္႔ ဆရာ၀န္ေရာက္ေၾကာင္း လူနာမ်ားကို သိသာေစသည္။ လူနာမ်ားကလည္း လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္လာၿပီး စာအုပ္ထပ္ထားေသာေနရာတြင္ ရြစိရြစိ တန္းစီၾကျပန္သည္။ နံမည္ေခၚတုန္း မၾကားမိရင္ ေနာက္ဆုံးေရာက္သြားမွာ ေၾကာက္ရသည္ေကာ။
`ေဆးရုံတက္မယ္႔လူနာေတြနဲ႔ အေရးႀကီး အသည္းအသန္လူနာေတြပဲ အရင္ ၾကည့္သြားမယ္။ က်န္တာ ျပန္လာမွ ဆက္ၾကည့္မယ္။ ဒီေန႔ အစည္းအေ၀းသြားရမွာ။´
မထူးဆန္းေသာ ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္မို႔ သူနာျပုဆရာမႀကိီးက အဆင္ေျပေအာင္ စီမံခန္႔ခြဲရင္း..
`ညက ေမြးလူနာတစ္ေယာက္ တင္ထားတယ္ဆရာေရ။ လက္ႏွစ္လုံးေလာက္ လိုေသးတယ္။ FHS (ကေလးႏွလုံးခုန္ႏႈန္း) လည္း ေကာင္းပါတယ္။ သားဦးကိုယ္၀န္၊ ေန႔ေစ႔လေစ႔ပါ။ Synto (သားအိမ္ညွစ္ေဆး) တင္ထားေပးရမလား။ ဆရာျပန္လာရင္ အေတာ္ေလာက္ေနမွာပါ။´
´ေခါင္းထြက္ခါနီးရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီဖုန္းဆက္လိုက္။ ခင္ဗ်ားမဆက္နဲ႔။ စစၥတာေအာ္ပီက်ယ္ကို ဆက္ခိုင္း။ အက်ယ္ႀကီးေအာ္ေျပာခိုင္း။ ကၽြန္ေတာ္ စပိီကာဖြင္႔ထားမယ္။ ကေလးထြက္ထြက္ မထြက္ထြက္၊ ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ဆိုဆက္လိုက္။ ဆရာေရ ကေလးထြက္ေနၿပီ။ အခုခ်က္ျခင္းျပန္လာပါလို႔ ႏွစ္ခါ သုံးခါေအာ္လိုက္။´
`ေပါက္ၿပီဆရာ။ ေပါက္ၿပီ။ ခါတိုင္းလည္း ဒိလိုပဲ လုပ္ေနက်။ ဒီတစ္ခါ ဘာအစည္းအေ၀းတုန္း။´
`ဟ .. ထုံးစံအတိုင္း မေအးဖြံ႕ ျမင္႔ျမင္႔စန္း လမ္း၃၀ ေလ။ မေအးဖြံ႕ရုံးက အစည္းအေ၀း။´
`ဘယ္သူတုန္းဆရာရဲ႔ မေအးဖြံ႕။ ကၽြန္မလည္း မၾကားဖူးပါဘူး။´
´ထူလွခ်ည္လား။ စမၸာနဂိုရ္ၿမဳိ႕နယ္…´
`သိၿပီ။ သိၿပီ။ ေအာင္မယ္ .. အဲဒါ ကၽြန္မက ထူတာမဟုတ္ဘူးဆရာရဲ႕။ ဆရာကသာ ထူတာ။ အဲဒီအဖြဲ႔အစည္းႀကီးက ရွိမွ မရွိေတာ႔တာပဲ။ ဖ်က္သိမ္းလိုက္ၿပီေကာ။ ဆရာ အမ်ားႀကီး ေခတ္ေနာက္က်ေနၿပီ။´
`ေရာ္.. နံမယ္နဲ႔ ေလသံေတြသာ ေျပာင္းသြားတာပါဗ်ာ။ အကုန္လုံး အရင္လူေတြခ်ည့္ပဲ။ ဘာထူးလို႔လဲ။ အရာႀကီး နဲ႔ ကုလားႀကီး။´
`ေခတ္မီခ်င္လို႔႕ ေဒစီစံတုတ္၊ မာဂရက္ဂြက္ေထာ္ မွည့္ထားတာ။ ခ်က္စူတို႔ ဗိုက္ပူတို႔ ငယ္နံမယ္ေတြ သြားေခၚရင္ စိတ္ဆိုးမွာေပါ႔ ဆရာရဲ႕။ တို႔ဆရာေတာ႔ ေတာေစာ္နံေနၿပီ။´
`ေတာ္ၿပီဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ျငင္းေနရင္ ဒီေန႔ ၀ဒ္ထဲ ေရာင္းရမွာမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္တစ္နာရီၾကာရင္သာ ဖုန္းဆက္ဖို႔ မေမ႔နဲ႔။ ဒါပဲ ဒါပဲ။´
`ဖုန္းဆက္လိုက္ရမလား။ ဖုန္းဆက္လိုက္ရမလား´ ဟူေသာ ဆရာမႀကီး အသံကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လ်က္ သုတ္သုတ္သုတ္သုတ္ႏွင္႔ လုပ္စရာရွိသမွ်တို႔ကို ကုပ္ကုပ္ကုပ္ကုပ္ လုပ္ၿပီးသကာလ ဆိုင္ကယ္အစုတ္ကေလး ဘုတ္ဘုတ္ဘုတ္ဘုတ္ႏွင္႔ ထြက္လာေသာအခါ ေဆးရုံႀကီးမွာလည္း အရင္အတိုင္း လႈပ္လႈပ္လႈပ္လႈပ္က်န္ခဲ႔မည္ကို လွည့္မၾကည့္ပဲ သိေနေလသည္။
================
လူစုံႏွင္႔ေသာ အစည္းအေ၀းခန္းထဲသို႔ အတန္းေနာက္က်ေသာ ေက်ာင္းသားေလးပမာ ေနာက္နားက၀င္ထိုင္လိုက္ေသာအခါ ျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္တတ္ေသာ ဆရာမ်ားအတိုင္း..
`ဆရာ၀န္ႀကီး ေရာက္ၿပီ။ ဒိီေန႔ အစည္းအေ၀းက ခင္ဗ်ားနဲ႔ အဓိကေဆြးေႏြးရမွာ။ ေဆးရုံကိစၥေတြ ေျပာစရာရွိတယ္။´
(ဘယ္ေန႔က အစည္းအေ၀းတုန္းကေရာ ကိုယ္မပါပဲ ေနခဲ႔ပါလိမ္႔ ) ဟု ေတြးရင္း..
`ဟုတ္ကဲ႔… ´
(ဘာေျပာေျပာ အဲဒါနဲ႔စရတယ္။ မွတ္ထား)
´အရင္တစ္ပါတ္တုန္းက ေတာင္းထားတဲ႔ စာရြက္စာတမ္းေတြ အကုန္ပို႔လိုက္ၿပီးပါၿပီ။´
`ဟုတ္တယ္။ အဲဒါေတြပဲ ေျပာမလို႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စမၸာနဂိုရ္ၿမဳိ႕ကေလးကေန ဂႏၶာလရာဇ္တိုင္းအထိေရာက္ေအာင္ ပိုက္လိုင္းႀကီးသြယ္ဖို႔၊ ရထားလမ္းႀကိးေဖာက္ဖို႔ ဗာရာဏသီျပည္က ကၽြမ္းက်င္သူေတြနဲ႔ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တဲ႔အခါ သူတို႔ ကုမၸဏီေတြကေန ေဒသဖြံ႕ၿဖဳိးတိုးတက္ဖို႔နဲ႔ ေဒသခံေတြ က်န္းမာေရးေစာင္႔ေရွာက္မႈအတြက္ ဖြတ္ကလိဒဂၤါး သန္းတစ္ေထာင္တိတိ လွဴပါမယ္တဲ႔။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေဆးရုံကေန လိုအပ္တဲ႔ ပစၥည္းကိရိယာေတြ စာရင္းျပဳစုၿပီး တင္ခိုင္းထားတာ အရင္တစ္ပါတ္တုန္းက ခင္ဗ်ားတင္တဲ႔ စာရင္းထဲမွာ တန္ဖိုးသင္႔ေငြေတြ မပါဘူး။ လိုတဲ႔ပစၥည္း အေရအတြက္နဲ႔ တန္ရာတန္ဖိုးကို အၾကမ္းျဖင္းသိရမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္က သူတို႔လွဴမယ္႔ သန္းတစ္ေထာင္နဲ႔ ကြက္တိျဖစ္ေအာင္ လိုတိုးပိုေလွ်ာ႔ လုပ္လို႔ရမွာေပါ႔။ ခင္ဗ်ားတင္တဲ႔ ေလွ်ာက္လႊာစာရြက္ကေလး နွစ္ရြက္နဲ႔ သန္းတစ္ေထာင္ဖိုးမျပည့္ရင္ အလကားေနရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ နစ္နာေနပါ႔မယ္ဗ်ာ။´
(ဗုေဒၶာ..။ ကိုယ္႔ေခါင္းထဲက သိသမွ်ေတာ႔ အဲဒါအကုန္ပဲေလ။ တန္ရာတန္ဖိုးဆိုတာက ပါရာစီတေမာေလာက္၊ ေဆာမ်ဳေလာက္ပဲ ကိုယ္ကသိတာ။ မျမင္ဖူး မသုံးဖူးတဲ႔ စက္ပစၥည္း ကိရိယာေတြရဲ႔ေစ်းႏႈန္းကိုသိခ်င္ ေေဒင္ဆရာဆီသြားေမးရမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ေနပါေစေလ။ ဟန္ကိုယ္႔ဖို႔တဲ႔။ ဒိီလိုပဲ ဆက္ရႊီးရတာပ။)
`အဲဒီကိစၥကေတာ႔ ေဆးကုမၸဏီေတြဆီမွာ အက္စတီမိတ္တင္ခိုင္းလိုက္ပါ႔မယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔အေနနဲ႔ အတိအက် ခန္႔မွန္းေပးဖို႔ ခက္ပါတယ္။´
`ခင္ဗ်ားကလည္း ကိုယ္သုံးမယ္႔ ပစၥည္းမွ ကိုယ္တန္ဖိုးမသိဘူးဆိုရင္ အလကားေပးမယ္႔သူေတြ အားနာစရာႀကီးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားဟာခင္ဗ်ား စုံစမ္းၿပီး ျပန္တင္။ သန္းတစ္ေထာင္မျပည့္ေသးရင္ တျခားဟာေတြ စဥ္းစားၿပီးတင္။ ဆင္ျဖဴေတာ္ ျပဳတ္စားခ်င္ေတာင္ အိုးရွိမွ ျဖစ္တာဗ်။´
(ခံလိုက္ဟ ။ ခံလိုက္ဟ။ ဒါပါနဲ႔ဆို တင္တင္ေနတာ ေလးငါးခါမကေတာ႔ဘူး။ စာရြက္ဖိုးတင္ မနည္းရွိေနၿပီ။ ၿပီးက် ဘာမွလည္း မဟုတ္ပဲနဲ႔။)
`ဟိုေလ…။ အဲဒီသန္းတစ္ေထာင္လွဴမယ္႔ အလွဴရွင္ႀကီးေတြဆီမွာ စကၠဴနဲ႔ စာေရးကိရိယာစားရိတ္ ႀကဳိတင္အသုံးေငြကေလးမ်ား ထုတ္လို႔ရမလားမသိဘူးေနာ္။´
`ဆရာရယ္။ ငါးေထာင္တန္ေပးမယ္႔သူကို တံဆိပ္ေါင္းဖိုး ျပားငါးဆယ္ အမ္းစရာမရွိလို႔ ျငင္းလႊတ္ရမယ္႔ပုံေပါက္ေနၿပီ။ မေနာက္ပါနဲ႔ဗ်ာ။´
(တိန္..။ ခံရျပန္ၿပီဟ။ အထြန္႔ေတာင္ မတက္ရဲေတာ႔ဘူး။ စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းသြားေအာင္ ေတေတဂနိတ္သိုင္းကြက္ႀကီး ထုတ္သုံးလိုက္မယ္။ လာေလ႔..။)
=============
`…………. ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖဳိးတိုးတက္တဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္ႀကီးမွာ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေတြ ေခ်ာေမြ႔လာလို႔ ေဒသထြက္ကုန္ေတြကို ျပည္ပေစ်းကြက္အထိအေရာက္တင္ပို႔ေရာင္းခ်ႏိုင္လာတဲ႔အခါ စီးပြားေရးအခြင္႔အလမ္းသစ္ေတြ အဆက္မျပတ္ ထြက္ေပၚလာၿပီျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဒသ အေနနဲ႔လည္း ထြက္ကုန္ ထုတ္ကုန္သယံဇာတေတြ တိုးတက္လာေအာင္…..´
(တခ်က္ေလာက္ အိပ္ငိုက္လိုက္တာ အိပ္မက္ေတြ ဘာေတြေတာင္မက္တယ္။ ထူးပါဘူး။ အျပင္မွာလည္း အိပ္မက္မက္ေကာင္းတုန္း။ မီရာရထားနဲ႔ အျမန္လိုက္မွ။ ဘာတဲ႔ ေဒသထြက္ကုန္တဲ႔။ ငရုိ႔ဆီ ဘာေတြမ်ား ေပါပါလိမ္႔။ လုပ္စမ္းပါဦး။ သိၿပီ။ သိၿပိ။)
`ဥကၠဌႀကီးခင္ဗ်ား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဒသမ်ာ အလွ်ံပယ္ထြက္တဲ႔ ေဒသထြက္ကုန္ေတြ အမ်ားႀကိးရွိတယ္လို႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ ဥပမာ ေရထြက္ပစၥည္းထဲကဆို ေရတက္ငါးဇင္ရိုင္းေတြ တယ္ေပါဆိုပဲ။ ဇြဲသီခ်င္းထဲမွာေတာင္ ပါေသး။ ၿပီးေတာ႔ ထီးတင္ထားတဲ႔ ေတာင္ပို႔ႀကီးထဲက ဖြတ္ေတြကလည္း အေကာင္အႀကီးႀကီးနဲ႔ ေပါမွေပါတဲ႔။ အဲဒါေတြ ဂႏၶာလရာဇ္ျပည္ကို ဂဏန္းကားနဲ႔ အျပည့္တင္ရိုက္လို႔ ရပါတယ္။´
ထိုအခါ ကိုယ္႔လိုပဲ အိပ္ငိုက္ေနေသာ ေမြး/ေရႀကီးႏွင္႔ သစ္ေတာႀကီးတို႔မွာ လႈပ္ႏႈိးလိုက္သလိုျဖစ္သြားၿပိး..
`ဟုတ္..။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဌာနအႀကီးအကဲဆီမွာ တင္ျပၿပိီး ခြင္႔ျပဳမိန္႔ေလွ်ာက္ထားႏိုင္ပါတယ္။´
သို႔ေသာ္ ငါးလုပ္ငန္းဦးစီးႀကီးကတဖန္..
`ငါးဇင္ရိုင္းေတြ ေရခဲရိုက္ဖို႕အတြက္ ေရခဲစက္ ေရသန္႔စင္စက္ေတြ လိုပါလိမ္႔မယ္။ အဲဒီအတြက္ .. မီး ….´
ဆက္မေျပာရဲေတာ႔ပဲ အသံတိမ္၀င္သြားေလသည္။ မီးလင္းေရးေကာ္မီတီဥကၠဌကမူ မ်က္ေထာင္႔နီႀကီးႏွင္႔ ၾကည့္ေနေလ၏။ ေနႏွင္႔ဦး။ ညက်မွ ဒင္းတစ္အိမ္ထဲ ကြက္ေမွာင္ခ်ထားလိုက္မယ္ဟု ေတြးေနဟန္ရွိ၏။ ျခင္း၀ိုင္းကေလးစည္လာၿပီမို႔ အားေပးခ်င္စိတ္က မေနႏိုင္ျပန္…
`ေရအားက စီမံကိန္းအင္ဂ်င္နီယာႀကီးကို တစ္ခုေလာက္ တင္ျပပါရေစ။ စီမံကိန္းမၿပီးေသးခင္ ေဒသတြင္းမီးသုံးစြဲမႈ ဖူလုံေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ေပါေပါမ်ားမ်ား ရႏိုင္တဲ႔ ေကာက္ရုိးမီးမွ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအင္ ထုတ္လုပ္လို႔ ရႏိုင္ မရႏိုင္ သိပါရေစ။ ဟုန္းကနဲေတာက္ၿပီး ၿငိမ္းသြားတယ္ဆိုေပမယ္႔ အထင္ေသးလို႔မရဘူးေလ။ လူသန္းေျခာက္ဆယ္ရွိရင္ အဟုန္းေပါင္း သန္းေျခာက္ဆယ္ တက္လာမွာ..။ LED မီးသီးေလးေလာက္ေတာ႔ ညလုံးေပါက္ထြန္းႏိုင္ေလာက္တယ္။´
နဂိုကမွ ဘတ္ဂ်က္မက်သျဖင္႔ ေအသင္ခ်ဳိေဆြသီခ်င္းကို ကာရာအိုေကဆိုင္မွ အပိုင္၀ယ္ၿပီး အမုန္းဆြဲေနသူ စီ/အင္ႀကီးက…
`ခင္ဗ်ားအိမ္မွာ ရွိတဲ႔ လူဆယ္ေယာက္ တၿပဳိင္တည္း ဟုန္းႏိုင္တဲ႔အခါ က်ဳပ္ဆီလာခဲ႔။ ဒိုင္နမိုဆင္ေပးလိုက္မယ္။´ ဟု ဘုေတာေလသည္။
ထိုအခါ ေစ်းကြက္ဂ်ာနယ္၊ ႀကိးပြားေရးမဂၢဇင္းတို႔ကို အရည္က်ဳိေသာက္ထားသူ ဥကၠဌႀကီးမွ…
`အိုင္ေဆး။ ဒါက ဒီလိုရွိတယ္ဗ်။ ေဒသထြက္ကုန္ဆိုတဲ႔ေနရာမွာ ပုန္းေပါလေအာ ထြက္တိုင္းလည္း အက်ဳိးအျမတ္က မ်ားခ်င္မွမ်ားတာ။ အဓိက ကေတာ႔ဗ်ာ။ ကိုယ္႔ထြက္ကုန္ပစၥည္းကို တန္ဖိုးျမင္႔သထက္ျမင္႔ေအာင္ စီးပြားေရးဗ်ဴဟာတစ္ခုခုနဲ႔ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မွ စိးပြားျဖစ္မွာဗ်။ မားကက္တင္းေပါ႔ဗ်ာ။ မားကက္တင္း..။´
ထို႔ေနာက္ ေျပာင္ရွင္း မင္းပိုင္သကြာဟူေသာ အျပဳံးမ်ဳိးျဖင္႔ သူ႔စကားကို ေထာက္ခံမည့္သူ ေစာင္႔ေနေလသည္။
(ၾကာရိုးကို ဒါမ်ဳိး လာခ်ဳိးလို႔ကေတာ႔ ဒိီက လႊတ္အသည္းယားပါသေလ။ ဘာရမလဲ။ လာမစနဲ႔။ ဒါန။ ၾကည့္ထားလိုက္။)
`မွန္လိုက္တာ ဥကၠဌရယ္။ အေျမွာ္အျမင္ ရွိလိုက္ေလ။ တကယ္႔လက္ေတြ႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စမၸာနဂိုရ္သားေတြေလာက္ ကုန္ပစၥည္းတစ္ခုကို ေစ်းမေကာင္းေကာင္းေအာင္ တင္ရိုက္တတ္တဲ႔သူ ကမာၻမွာ မေပၚေသးဘူး။ ထြက္ကုန္အေရာင္းအ၀ယ္ စီမံခန္႔ခြဲမႈကို ႏိုင္ငံေတာ္က စံနစ္တက် စီမံခန္႔ခြဲလိုက္ရင္ တရုတ္ႀကီးေတြ ဂ်ပန္ႀကီးေတြေတာင္ ေနာက္ေကာက္က်ၿပီး ငိုင္ဆင္းသြားရတာ။ သူတို႔ခမ်ာ ဖုန္းေတြ ကားေတြကို ထုတ္ရုံသာ ထုတ္တတ္တာ။ က်ဳပ္တို႔လို ေစ်းေကာင္းရေအာင္မွ မေရာင္းတတ္ပဲနဲ႔။ သူတို႔ကားတစ္စီးလုံးတန္ဖိုးက ဒီကလူႀကီးလက္ေရးနဲ႔ စာရြက္ကေလး တစ္ရြက္ေလာက္ေတာင္ ေစ်းမရွိဘူး။ မယုံရင္ ဆူဇူကီးကုမၸဏီပိုင္ရွင္ႀကီးကို စမၸာနဂိုရ္မွာ သူထုတ္ထားတဲ႔ကား သူျပန္၀ယ္စီးခိုင္းလိုက္။ မ်က္ျဖဴဆိုက္မသြားေတာ႔ ေျပာခ်င္တိုင္းေျပာ။´
ထိုအခါ စီးပြား/ကူးသန္းႀကီးက အားတက္လာၿပီး..
`အဲဒီဗ်ဴဟာအတိုင္းကစားရမွာျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာလည္း တႏိုင္တပိုင္ ထင္းပါမစ္၊ မႈိပါမစ္၊ မွ်စ္ပါမစ္ေတြ ေလွ်ာက္ခိုင္းရ မေကာင္းဘူးလား။ သစ္ေတာႀကီးက ဘယ္လို သေဘာရသလဲ။´
`အထက္ကို တင္ျပၿပိး ကန္႔ကြက္ရန္မရွိက အေၾကာင္းျပန္ပါ႔မယ္။ သစ္ပါမစ္ မဟုတ္ဘူးဆိုေတာ႔ ျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ပါရဲ႔။´
ဥကၠဌႀကီးမွ စကားလမ္းေၾကာင္းကို ျပန္လည္တည့္မတ္ရန္ အခ်ိန္က်ၿပီဟု ယူဆကာ..
`ေဒသတြင္း စီးပြားေရးဖြံ႕ၿဖဳိးမႈၿပီးရင္ ဆက္လက္ေဆြးေႏြးရမယ္႔ အေၾကာင္းအရာကေတာ႔ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ ေလွ်ာ႔ခ်ေရးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။´
ထိုအခါ ပညာေရးမွဴးႀကီးမွ
´ဒီေနရာမွာ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈဆိုတာကို ဘယ္လို အဓိပၸါယ္ဖြင္႔ၾကမလဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဒသရဲ႕စံကို သူမ်ားေတြဆီ လိုက္တိုင္းလို႔မရသလို သူမ်ားတိုင္းျပည္က စံေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ လာတိုင္းလို႔ ဘယ္ရပါ႔မလဲ။´
`ဟုတ္တာေပါ႔ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဘဆိုရင္ ပါဂ်ဲရိုးကေလးတစ္စီးမွ မစီးႏိုင္ေအာင္ ဆင္းရဲရသလားဆိုၿပီး စိတ္ဓါတ္ေတြ က်ေနတာ။´ ဟာ စည္ပင္ႀကီးမွ ၀င္ေထာက္ခံေလသည္။
`ဒါကေတာ႔ဗ်ာ။ တစ္ေန႔ထမင္းသုံးနပ္မွန္ေအာင္စားႏိုင္ၿပီး ပုဆိုး၊ ထမီ၊ ဘိနပ္ စုံေအာင္ ၀တ္ႏိုင္ရင္ ဘယ္ဆင္းရဲတယ္ ေျပာလို႔ ျဖစ္မွာတုန္း။ ထမင္းတနပ္ တစ္ေထာင္နဲ႔ တြက္ဦး။ စားစားရိတ္ခ်ည့္ပဲ တေန႔ သုံးေလးေဒၚလာ ၀င္ေငြရွိလို႔ေပါ႔။ ဒါဆို ဆင္းရဲတယ္လို႔ မေခၚႏိုင္ေတာ႔ဘူးေလ။´ ရာျဖတ္ႀကီးမွ အကဲျဖတ္၏။
`ဒီလိုလုပ္ရေအာင္ဗ်ာ။ စစ္တမ္းေကာက္မွ ကိန္းဂဏန္းအတိအက်နဲ႔ ထြက္လာမွာေပါ႔။ လ၀ကႀကီးနဲ႔ ရာအိမ္မွဴးႀကီးက တေန႔သုံးခါ တစ္အိမ္တက္ဆင္း ထမင္းစားၿပီးၿပီလား။ ဘာဟင္းနဲ႔ စားလဲ။ စာရင္းျပဳစုလိုက္။ ၃ႀကီမ္ျပည့္တဲ႔သူကို ဆင္းရဲသားစာရင္းကထုတ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္ဆို အနည္းငယ္ဆင္းရဲ။ တစ္ႀကိမ္တည္းစားရင္ အလြန္႔အလြန္ဆင္းရဲ။ ဥပုသ္သည္ေတြေတာ႔ မပါေၾကးေနာ္။´
ထို႔ေနာက္ ေျပာင္ရွင္း မင္းပိုင္သကြာ ဟူေသာ အျပဳံးမ်ဳိးျဖင္႔ သူ႔စကားကို ေထာက္ခံမည့္သူ ေစာင္႔ေနေလသည္။ သို႔ေသာ္ သာ-ထြန္း-ျပန္႔ႀကီးက သူ႔ဘက္ကိုေတာ႔ လုံေအာင္ ကာရျပန္ေလသည္။
`ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကိုလည္း ထည့္မေကာက္ေၾကးဗ်ာ။ သူတို႔က ညစာဘုဥ္းေပးတာမွ မဟုတ္ပဲနဲ႔။´
လူ-ကယ္-ပံ႔ႀကီးကလည္း မေနသာေတာ႔ပါ။
`ေက်ာင္းေအာက္မွာ ကပ္ရပ္ေတာင္းစားေနရတဲ႔ အသည္ ကယ္ပါေတြကေတာ႔ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ လြတ္မွာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ လူႀကီးလာမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ဖြက္ထားလိုက္မယ္ေလ။´
ကယ္တင္ရွင္ကေတာ႔ စည္ပင္ႀကီးပဲ ျဖစ္ပါသည္။
`လြယ္ပါတယ္ဗ်ာ။ သူတို႔ကို လိုင္စင္ဓါတ္ပုံရိုက္၊ ကဒ္ျပားကေလးတစ္ခုစီလုပ္ေပးထား။ လည္ပင္းမွာ အလွဴခံလုပ္သားမ်ားေကာင္စီအသင္း၀င္လို႔ ဆြဲေပးထားလိုက္။ အရပ္ထဲကလူေတြ ကယ္ပါ၊ သူေတာင္းစား ေခၚရင္ ဒဏ္ရိုက္လိုက္။ ဒါဆို သူေတာင္းစားတို႔ အလုပ္လက္မဲ႔တို႔ ဘယ္ရွိေတာ႔မလဲ။ သူတို႔လည္း သူတို႔လုပ္အားနဲ႔ ေတာင္းရမ္းရွာေဖြစားေသာက္ရတာ။ ေန႔စဥ္၀င္ေငြရွိတယ္။´
`ေကာင္းလိုက္တဲ႔ အိုင္ဒီယာဗ်ာ။ ဒါဆိုရင္ သူေတာင္းစားကင္းစင္ စမၸာတခြင္ ဆိုၿပီး ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခု၊ စမၸာနဂိုရ္တျပည္လုံး ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ လုံး၀ ပေပ်ာက္ရမည္ဆိုၿပီး ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခု ေရးၿပိးေထာင္လို႔ရၿပီ။´
ထို႔ေနာက္ ေျပာင္ရွင္း မင္းပိုင္သကြာ ဟူေသာ အျပဳံးမ်ဳိးျဖင္႔…
` `ေနာက္တစ္ခုက ဒီေန႔ကမာၻမွာ ဆက္သြယ္ေရးနဲ႔ နည္းပညာေတြ ထြန္းကားၿပီး အရွိန္အဟုန္နဲ႔ လွ်င္ျမန္စြာ ေျပာင္းလဲေနတဲ႔ အိုင္တီေခတ္ႀကီးကို ေရာက္ေနၿပီဗ်။ က်ဳပ္တို႔ စမၸာနဂိုရ္မွာလည္း မ်က္ေျခမျပတ္ေအာင္ အမီလိုက္ဖို႔ လိုတယ္။´
(ေရာ္.. ခက္ေတာ႔ေနပါၿပီ။ ခရမ္းခ်ဥ္မီးသီးမလင္းတဲ႔ အရပ္မွာ အိုင္ေပါ႔နာႏို လာေရာင္းေနပါေပါ႔။ တစ္ရက္ျခားလာတဲ႔မီးကေလးနဲ႔ မိုးေလ၀သေတာင္ မွန္မွန္မၾကည့္ႏိုင္။ အိုင္တီေခတ္ႀကီးကို အမီလိုက္ရမယ္လား။ ရရမွာေပါ႔.)
`ဟုတ္ကဲ႔..။ ဥကၠဌရုံးမွာ အိုင္ပီစတား တစ္လုံးေလာက္ တပ္လိုက္ပါလားဗ်ာ။ မိတာ မမိတာ အပထား။ ဘာရယ္ဟုတ္ဘူးေလ။ လူရွိန္တာေပါ႔။´
`ခင္ဗ်ားတို႔ အဲဒါေတြ ခက္တာေပါ႔။ အင္တာနက္ဆိုင္သြားမွ အြန္လိုင္းေပၚကအေၾကာင္း သိရမွာလား။ က်ဳပ္ဆို ဂ်ာနယ္အသစ္ထြက္တာနဲ႔ ဆိုင္မွာ အလကားသြားဖတ္တယ္။ ဘာမဆို အကုန္ အပ္တူဒိတ္။ ဟိုတေလာက ခင္ဗ်ားတို႔ အင္တာနက္ေပၚမွာ ပြက္ေလာရိုက္ေနတဲ႔ ဤရာ၀ေတ ဂယက္ႀကီးေၾကာင္႔ က်ဳပ္တို႔ စမၸာနဂိုရ္မွာ ဘာေတြ ျပင္ဆင္ထားရမယ္ဆိုတာေတာင္ အကုန္သိတယ္။ ရာသီဥတုေတြ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးလာလို႔ မိုးနဲ႔ႏြားသိုး အစိုးမရရင္ ျမစ္ေရေတြ ခန္းခ်င္ခန္းမယ္။ လွ်ံခ်င္ လွ်ံမယ္။ အေရးႀကီးတာက ေညာင္ဦးမွာ ကမ္းပါးၿပဳိတဲ႔အခါ က်ဳပ္တို႔ စမၸာနဂိုရ္က ႏြားမေတြ ေပါင္က်ဳိးတတ္သတဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔ က်ဳပ္က စမၸာနဂိုရ္ ၿမဳိ႕နယ္လုံးဆိုင္ရာ ႏြားမပ်ဳိမ်ား ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္ေရးအသင္းႀကီး ဖြဲ႔ၿပီးသြားၿပီဗ်။ ဘတ္ဂ်က္ေတာင္ က်ေတာ႔မယ္။ အဲဒါ ဒဇက္ဆာ မဲနိတ္ဂ်မန္႔ ေခၚတယ္။ ျဖစ္ၿပီးမွ လုပ္တာထက္စာရင္ မျဖစ္ခင္ ႀကဳိတင္ျပင္ဆင္ရတယ္ေလ။´
ထို႔ေနာက္.. ေျပာင္ရွင္း မင္း ပိုင္သကြာ ဟု ….။
`နိဂုံးခ်ဳပ္အေနနဲ႔ေျပာခ်င္တာကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သန္႔ရွင္းေသာ ၀ိညာဥ္ေတာ္ အဲေလ ဟုတ္ေပါင္ စမၸာနဂိုရ္အစိုးရအဖြဲ႔ႀကီးအေပၚမွာ ျပည္ပအားကိုး ပုဆိန္ရုိးေတြက မဟုတ္တမ္းတရား ထိပါး ေျပာဆို ေရးသားေနတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း မီဒီယာနဲ႔ပဲ ျပန္လည္တုန္႔ျပန္ရမွာ ျဖစ္တယ္။ ျပန္/ဆက္ႀကီးက ဦးေဆာင္ၿပီး ညေနလက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ဥကၠဌႀကီး ေခ်ာေၾကာင္း လွေၾကာင္း ေတာ္ေၾကာင္း မွန္ေၾကာင္း လူမၾကားၾကားေအာင္ ေအာ္ေျပာရလိမ္႔မယ္။ အား/ကာႀကီးက ဥကၠဌဖလား ေဘာလုံးပြဲလုပ္ၿပိး ေရႊေရသန္႔ဗူးဆု ေပးမယ္လို႔ သတင္းထုတ္ျပန္ပါ။ ဆက္သြယ္ေရးႀကီး ရန္ကုန္ျပန္တဲ႔အခါ နႏၵာလႈိင္နဲ႔ ေအးေအးခိုင္ကို စမၸာနဂိုရ္ၿမဳိ႔ႀကီးရဲ သတင္းပလင္းေတြကို တယ္လီဖုန္းေတာ္ကီ တစ္ေခြသြင္းလာခဲ႔။ အစည္းအေ၀းမွတ္တမ္းအားလုံးကို www.sanparnago.com မွာ တင္ထားလိုက္။ ရန္ကုန္က KMD တက္ေနတဲ႔ သင္တန္းသားေတြကို တေန႔သုံးခါ လိုက္ခ္လုပ္ခိုင္းၿပီး ကြန္မန္႔ေတြ ထပ္ခါတလဲလဲ တင္ၾကပေစ။ မွတ္မိၿပီေနာ္။ ေနာက္တစ္ပါတ္။ ဒီအခ်ိန္..။ ဒီေနရာမွာ..။ ဒါပဲ..။ ဒါပဲ..။´
စကားအဆံုးတြင္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးအရြယ္ လူႀကီးမင္းမ်ားအားလုံး ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းသံၾကားေသာ သူငယ္တန္းေက်ာင္းသားေလးမ်ားသဖြယ္ ၀မ္းသာအားရ တိုးေ၀ွ႔ ထြက္လာၾကေလသည္။ ထိုအခိုက္ အလိုက္မသိေသာအလွဴခံမ႑ပ္တစ္ခုမွ အမည္ေဖာ္ျပခြင္႔မရွိေတာ႔ေသာ ႏိုင္ငံေက်ာ္အဆိုေတာ္ႀကီး၏ ထုတ္လႊင္႔ခြင္႔မျပဳေတာ႔သည့္ လူႀကိဳက္မ်ားေတးသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ဖြင္႔လိုက္ေသာအခါတြင္မူကား…။
`စကားကျမင္႔မိုရ္ အၾကြားကျဖင္႔ပို.. ကတိေတြေပးထားတာလည္း လြန္ေနၿပီ ရွင္႔အကို။ တေန႔ေရႊ တေန႔ေငြ ေတြ႔တဲ႔အခါတိုင္း သူဆို..။ ေနာက္ကြယ္က်ရင္ ေမ႔လို႔ေနတဲ႔ ကိုလူပ်ဳိ။ ဘ၀င္မက်လို႔ ကၽြန္မရင္ကဖို..။ အရင္လိုမဟုတ္သူ ေမာင္႔ကို..။ ၾကည့္ရတာ ေျခလွမ္းပ်က္သကို။ ကၽြန္မဘ၀င္ခိုက္ေအာင္ ေျပာလိုက္ပုံက စိန္နားကပ္ႀကီး ပန္ရမလို … စိန္နားကပ္ႀကိီး ပန္ရမလို။´
(စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္ေကာင္မ်ားသာျဖစ္ပါ၍ အျပင္တြင္ တကယ္မရွိပါေၾကာင္း)
Labels: ၀တၳဳ
0 comments:
Post a Comment