အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္မက္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အနာဂတ္အိပ္မက္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ ဖ်က္ဆီးလုိက္တဲ့ေနေပါ့။ သူ႔မရဲ႕ မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လွ်ံေနတယ္။ မ်က္ႏွာမွာေတာ့ နာၾကည္းမႈေတြနဲ႔ေပါ့။ သူ႔မ ရင္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ နာၾကည္းသြားမလဲ ကၽြန္ေတာ္ခံစားလုိ႔ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ကလည္း သူ႔မကို တကယ္ခ်စ္ခဲ့တာကို။ ခ်စ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ကို လမ္းခြဲစကားေျပာရတာ မုန္းတဲ့သူကို ခ်စ္တယ္လုိ႔ ေျပာရတာထက္ ပိုခက္တယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သိလုိက္ရတယ္။
“နင့္သေဘာက ဒီလုိရွိမွေတာ့ ငါနင့္နားမွာ ဆက္ျပီး ရွိေနစရာမလုိေတာ့ဘူး။ နင့္လိုလူမ်ိဳးကို ငါခ်စ္မိခဲ့တဲ့အတြက္ ငါ့ႏွလံုးသားကို ငါသိပ္မုန္းတယ္။ သတိၱေၾကာင္တဲ့နင့္ကိုလည္း ငါမုန္းတယ္။ ငါ့ကို ဒီလုိဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ခံစားရေအာင္ လုပ္တဲ့နင့္ကို ငါလံုး၀ခြင့္မလႊတ္ဘူး။ ငါခံစားခဲ့ရသလုိ နင္လည္းအခုဘ၀မွာ နင္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မနီးစပ္ရပါေစနဲ႔ ။ ဒါဟာ ငါရဲ႕ ေနာက္ဆံုးက်ိန္စာပဲ။”
သူမကေတာ့ စိတ္ျမန္သူပီပီ သူမေျပာခ်င္ေသာစကားေတြကို ေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ္ကို ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာသြားတယ္။ ၀ဲတက္လာတဲ့ မ်က္ရည္နဲ႔အတူ ရင္ထဲမွာ ဆုိ႔တက္လာခဲ့တယ္။ သူမေျပာခဲ့သလုိပဲ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ နီးစပ္ရမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္တဲ့သူမကုိ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ပဲ စြန္႔လႊတ္ခဲ့တာ။ ကၽြန္ေတာ္ရင္နာနာနဲ႔ စြန္႔လႊတ္ျပီး သူမ မဟုတ္တဲ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲကို အ၀င္ခံမွာမဟုတ္လုိ႔ပဲ။ သူမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ လမ္းခြဲျပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ သူမရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။
သူမကို ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ ခ်စ္လုိ႔လည္း မာနၾကီးတဲ့သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သူျဖစ္ခြင့္ရေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့တာေပါ့။ သူမက ေဆြၾကီးမ်ိဳးၾကီးထဲကပါ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ သူမက အသိုင္းအ၀ိုင္းအင္အားေတာင့္တယ္။ အားလံုးက ခ်မ္းသာတဲ့လူကုန္ထံေတြပဲ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူမက သိပ္ကို ကြာျခားလြန္းပါတယ္။ သူမက ၾကီးၾကီးတက္ခ်မး္သာသေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သာမာန္မိသားစုေလးထဲက ေမြးဖြားလာတဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ။ ဒါဟာလည္း သူမနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ကို ကံၾကမၼာက စည္းတားေပးလုိက္တာပဲ။ သူမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက တစ္ဦးတည္းေသာ သားနဲ႔သမီးေတြ။ သူေဌးသမီးျဖစ္တဲ့သူမကို တစ္အိမ္လံုးက သည္းသညး္လႈပ္ခ်စ္ၾကသလို၊ အလုိလည္းလုိက္တယ္။ သူမ လိုခ်င္တာမရ မရွိရေအာင္ကို သူမအလုိဆႏၵမွန္သမွ် သူမ အိမ္ကျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူမက နည္းနည္းေတာ့ ဆုိးတယ္လုိ႔ေျပာလုိ႔ရတယ္။လိုခ်င္တာ မရတဲ့အခါ မေက်နပ္တာရွိရင္ ကေလးလုိပဲ စိတ္ေကာက္တတ္တာလည္း ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္မိတဲ့သူမရဲ႕ အက်င့္ပါပဲ။
သူမက ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆိုးဆုိး ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ သူမရဲ႕ ခပ္ဆိုးဆိုးပံုစံေလးကပဲ သိပ္ကိုခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္။ ႏြဲဆိုးေလးဆိုးတတ္တာက လြဲရင္ သူမက သိပ္ကိုစိတ္သေဘာထားျပည့္၀တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပါ။ ဒီကမာၻေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို သိတာဆိုလုိ႔ အေမျပီးရင္ သူမလုိ႔ေျပာလုိ႔ရတဲ့အထိ သူမက ကၽြန္ေတာ့္အေပၚကို နားလည္ေပးခဲ့တယ္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္မို႔လုိ႔ ေယာက်ာ္းေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ မာနၾကီးတတ္တာကလည္း သူမကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္မိတဲ့အခ်က္တစ္ခ်က္ပါပဲ။ သူမရဲ႕ ဘ၀မွာ ေယာက္်ားေလးနဲ႔ပတ္သတ္တာဆုိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က ပထမဆံုးပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာလည္း သူမက နံပါတ္တစ္ပါ။
ခ်စ္သူသက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သူမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ သာမန္ခ်စ္သူစံုတြဲေတြ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိတဲ့ စိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္ျဖစ္တာကလြဲရင္ ျပႆနာၾကီးၾကီးမားမား ဘာတစ္ခုမွ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ကို တစ္ေယာက္နားလည္ျပီး အျမဲတမ္းနားလည္မႈနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ခ်စ္သူဘ၀ေလးကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတယ္။ ျမင္သူတိုင္းအားက်ရတဲ့ သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ခ်စ္သူဘ၀ေလးဟာ အခုလိုမ်ိဳးအဆံုးသတ္မွာလုို႔ သူမေကာ ကၽြန္ေတာ္ပါ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးခဲ့ဖူးပါဘူး။ သူမနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခ်စ္ဇာတ္လမ္းထဲကို သူမအေမ ၀င္မလာခင္အထိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခ်စ္သူဘ၀က တကယ္ကို သာယာခဲ့ပါတယ္။
သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ခ်စ္သူသက္တမ္း ၁ ႏွစ္ေက်ာ္မွာ သူမအိမ္က သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သူျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာကို သိသြားတယ္။ သူမကိုေတာ့ သေဘာမတူေၾကာင္းေျပာျပီး ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာေတြ၊ ကန္႔ကြက္တာေတြ ဘာမွမလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းသြားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ့္ဟန္းဖုန္းကို call တစ္ခု၀င္လာတယ္။ ဖုန္းနံပါတ္ကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ နံပါတ္ျဖစ္ေနတယ္။ ဖုန္းကို လက္ခံစကားေျပာလုိက္တဲ့အခါ သူမရဲ႕ အေမျဖစ္သူဆက္မွန္း ကၽြန္ေတာ္သိလုိက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အျပင္မွာေတြ႔ဖုိ႔ခ်ိန္းတယ္။ အဲဒီေန႔က သူမအေမနဲ႔ ထိပ္တုိက္ေတြ႔တဲ့ေန႔၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေယာက်ား္သိကၡာကိုလည္း ပထမဆံုးေစာ္ကားခံရတဲ့ေန႔ ဆုိရင္လည္း ဟုတ္တယ္။
လူရွင္းတဲ့စားေသာက္ဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာ သူမအေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္ေယာက္တည္း ေတြ႔ျဖစ္တယ္။ သူမနဲ႔ အဆင့္အတန္းျခင္းသိပ္ကို ကြာျခားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သေဘာမတူေၾကာင္းေျပာတယ္။ သူမကို ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ထဲက သူတို႔နဲ႔ အဆင့္အတန္းျခင္းတူ၊ ဂုဏ္ျဒပ္ေတြျခင္းတူတဲ့ သူတစ္ေယာက္နဲ႔ ေပးစားဖုိ႔ စီစဥ္ထားေၾကာင္းေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္တဲ့ သူမကို မစြန္႔လႊတ္ႏုိင္ေၾကာင္း၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ဦးလမ္းခြဲမွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ အျပတ္ကို ေျပာခဲ့တယ္။ သူမနဲ႔ ပတ္သတ္လုိ႔ ဒီလိုၾကံဳေတြ႔ရမယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳတင္ေတြးျပီးသားေပမယ့္ တကယ္တမ္းလက္ေတြ႔ ၾကံဳလုိက္ရေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ တုန္လႈပ္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆႏၵေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပီး သင္တန္းကိုထြက္ခဲ့တယ္။
အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္ျပီး ငိုေနတဲ့ အေမ့ကို ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ပထမဆံုး ကၽြန္ေတာ့္အေမ မ်က္ရည္က်တာကို ျမင္ရျခင္းပါ။ သားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ရင္ထဲမွာ နင့္ေနေအာင္ ခံစားရတယ္။ အေမဘာလုိ႔ ငိုလဲ ကၽြန္ေတာ္ေမးၾကည့္ေတာ့ တရားခံက သူမအေမျဖစ္ေနတာကို သိလုိက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သင္တန္းတက္ေနတဲ့အခ်ိန္ အိမ္ကုိေရာက္လာျပီး အေမ့ကို ေနာက္ဆုတ္ေပးဖုိ႔၊ သူ႔သမီးကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လမ္းခြဲခိုင္းဖုိ႔ လာျပီးေျပာသြားတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ သူမ သမီးနဲ႔ လမ္းခြဲဖုိ႔အတြက္ ေလ်ာ္ေၾကးဆိုျပီး အေမ့ကို ေငြေတြပံုေပးခဲ့သြားတာပဲ။ ဒါဟာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္တို႔မိသားစုရဲ႕ အျပင္းထန္ဆံုးေသာ ေစာ္ကားခံရမႈပါပဲ။ သာမန္ခ်ိန္မွာ အျမဲတမ္းေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေမက ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူမနဲ႔ လမ္းခြဲဖို႔ေတာင္းဆုိလာခဲ့တယ္။ သူတို႔နဲ႔ ေငြေၾကးခ်မ္းသာမႈ မတူညီတာကလြဲရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မွ မရွိပါဘူး။ အဲဒီအတြက္ ဒီလိုေစာ္ကားမႈမ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္နာၾကည္းမိတာေတာ့အမွန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္သူမကို မစြန္႔လႊတ္ႏုိင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ခံယူခ်က္ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေႏွာက္ထဲမွာ စြဲျမဲေနတဲ့အရာတစ္ခုက စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံျခငး္ဆုိတာ မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့သူမကို ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာပဲ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားႏုိင္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒါေတြအားလံုးက သူမရဲ႕ အေျခအေနကို သိလုိက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တယ္။ အားလပ္ရက္တစ္ရက္မွာ သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ဘုရားကုိသြားၾကတယ္။ ဘုရားသြားျပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္မျပန္ၾကေသးဘဲ ကစားကြင္းကို၀င္ ကစားခဲ့တယ္။ ကစားရင္း ခဏနားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမရုတ္တရက္သတိလစ္သြားခဲ့တယ္။ သူမကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဆးရုံတင္လုိက္တယ္။ သတိမရေသးတဲ့ သူမေဘးနားမွာ သူမအိမ္သားေတြ မေရာက္ေသးခင္အထိ ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ဆရာ၀န္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာျဖစ္တယ္လုိ႔ ေရေရရာရာ မေျပာေသးဘူး။ ခဏၾကာေတာ့ သူမအိမ္သားေတြေရာက္လာတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ သူမရဲ႕ အေမျဖစ္သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒုန္းဆုိ မ်က္ေစာင္းလွမ္းထိုးလုိက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာစရာရွိတယ္ဆုိျပီး လူနာခန္းအျပင္က လူသြားလူလာနည္းတဲ့ ေခ်ာင္က်က် ေနရာေလးကို ေခၚထုတ္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လုိက္တယ္။ အံ့ၾသလြန္းလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရုတ္တရက္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေအာင္ကို ျဖစ္သြားတယ္။ အံၾသမႈေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ျပီး ေတာင္းပန္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေမ မေတာ္ရေသးတဲ့ ေယာကၡမကို ျပန္ထဖုိ႔ မေခၚမိသလုိ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ကလည္း ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ ထြက္မလာခဲ့ဘူး။ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ သူမ့အေမ စကားေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အံၾသမႈကို ပိုျပီး အရွိန္ပိုျမင့္ေစခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာစကားမွ ေျပာမထြက္ဘဲ အဲဒီေနရာကေန အေ၀းဆံုးကို ထြက္ေျပးခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပးေနခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာ သူမ့အေမရဲ႕ စကားသံေတြကို ၾကားေနရတယ္။ လူည့ံလူဖ်င္းေတြက ကံကို အျပစ္ပံုခ်တယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ လူညံ့ပဲျဖစ္ပါေစေတာ့ ျဖစ္သမွ်အားလံုးက ကံစီမံရာေပါ့။ သူမက ေမြးရာပါ ႏွလံုးအားနညး္တာတဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ အျမဲတမ္းေဆးမျပတ္ေသာက္ေနရျပီး ေဆးစစ္မႈကိုလည္း ခဏခဏ ခံယူေနရတဲ့ သူမအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္လုိ……………
ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႔ ျဖစ္သင့္တာ ဆံုလာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္သူမကို လမ္းခြဲဖို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။ သူမနဲ႔ အဆက္အသြယ္ကို ျဖတ္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ သူမ ဖုန္းဆက္တုိင္းလည္း ကႊန္ေတာ္ေရွာင္ခဲ့တယ္။ သိသိသာသာၾကီး လမ္းခြဲလုိ႔ရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အသည္းက သူမနဲ႔ ပတ္သတ္ရင္ အဲဒီေလာက္မာႏုိင္ခဲ့ဘူး။ သူမကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အသာတၾကည္လမ္းခြဲေပးမွာ မဟုတ္သလုိ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူမကို မခြဲႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို သူမ စိတ္နာသြားေစမယ့္ နည္းလမ္းကို ကၽြန္ေတာ္ေရြးခ်ယ္လုိက္တယ္။ တုိက္ဆုိင္မႈေၾကာင့္လား ကံတရားရဲ႕ သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို မနာလုိစိတ္ေၾကာင့္လားမသိဘူး ေနာက္ေန႔မွာ အိမ္က သေဘာတူတဲ့ ေပးစားေတာ့မယ့္အေၾကာင္း သူမ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတုိင္းပဲ သူမကို လမ္းခြဲစကားေျပာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မွားယြင္းေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင့္ ခ်စ္တဲ့သူရဲ႕ အထင္လြဲမႈ၊ နားၾကည္းခ်က္ေတြနဲ႔ က်ိန္စာေတြပဲ ကၽြန္ေတာ္ရရွိလုိက္တယ္။
လုပ္သင့္တယ္ထင္လုိ႔ လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ လက္ေတြ႔က်ေတာ့ ခံႏုိင္ရည္မရွိဘူး။ အရင္ကတည္းက ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာ ဒီလုိ အဆံုးသတ္မ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့ ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ကို ၾကိဳးစားယူရတယ္။ သူမနဲ႔ လမ္းခြဲျပီးတဲ့ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္သင္တန္းလည္း မတက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အိမ္မွာလည္း ေနခ်င္တဲ့ဆႏၵမရွိ၊ ေျခဦးတည့္ရာကို ေလွ်ာက္သြားေနမိတယ္။ သူမနဲ႔ သူမရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုးကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္အဆက္အသြယ္ျဖတ္လုိက္တယ္။ သြားတဲ့ေနရာတုိင္းကလည္း သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သြားခဲ့ဖူးတဲ့ေနရာေတြခ်ည္းပဲမို႔ ကၽြန္ေတာ့္အလြမ္းေတြ တစ္၀က္သက္သာသလုိပဲ ခံစားရတယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ထဲက သူမပံုရိပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေဖ်ာက္ပစ္ဖုိ႔အစား သူမအေၾကာင္းကိုပဲ အခ်ိန္ျပည့္ေတြးမေနဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစားမိတယ္။
တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ဖိတ္စာတစ္ေစာင္နဲ႔ သူမေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူမရဲ႕ မ်က္ႏွာက မာေက်ာခက္ထန္ေပမယ့္ သူမရဲ႕မ်က္၀န္းေတြက အရင္လုိပဲ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚကို သံေယာဇဥ္ရွိတုန္းပဲဆုိတာကို ေဖာ္ျပေနတယ္။ ဘာစကားမွ မေျပာဘဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာၾကည့္ေနမိတယ္။ အခ်စ္ကို တမ္းတမႈနဲ႔ အလြမ္းရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ပံုစံ ေတာ္ေတာ္ကို ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ပံုစံကို ၾကည့္ျပီး သူမရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ အံ့ၾသမႈပံုရိပ္ေတြ ျပည့္ႏွက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာင္းလဲသြားသလုိ သူမလည္း ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တယ္။ အရင္လုိ သူမမ်က္ႏွာမွာ ေတာက္ပတဲ့မ်က္၀န္းေတြ မရွိေတာ့ဘူး။ အိပ္ေရးပ်က္တာမ်ားရင္ မ်က္ကြင္းညိဳတတ္တဲ့သူမ အခုေတာ့ သိသိသာသာကို မ်က္ကြင္းေတြ ညိဳျပီး က်ေနတယ္။ သူမ အတတ္ႏုိင္ဆံုး သူမမ်က္ႏွာမွာေရာင္စံုေတြ ျခယ္သထားေပမယ့္ သူမနဲ႔ ပတ္သတ္ရင္ အသက္ရွုသံကအစ အလြတ္က်က္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သူမရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈေတြကို ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ သူမက လက္ထဲက ဖိတ္စာကို ကၽြန္ေတာ့္ကိုေပးျပီး ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲထြက္သြားတယ္။ တခ်ိန္က တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆႏၵကို တစ္ေယာက္ဖြင့္မေျပာစရာမလုိဘဲ သိေနၾကတဲ့ ခ်စ္သူေတြပဲ သူမရဲ႕ အျပဳအမႈေတြက ဘာကိုဆုိလုိလဲဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္သိေနခဲ့တယ္။ စြန္႔လႊတ္သင့္လုိ႔ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရေပမယ့္ သူမ မေပ်ာ္ရႊင္တာကို ျမင္မိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ မွားလားဆုိတဲ့အေတြးမ်ိဳး ၀င္ခဲ့မိတယ္။
ဘယ္သူက ကိုယ္အသက္ေလာက္ခ်စ္ရတဲ့ ခ်စ္သူနဲ႔ တျခားသူရဲ႕ နာမည္တြဲရိုက္ထားတဲ့ ဖိတ္စာမ်ိဳးကို ၾကည့္ခ်င္မွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မၾကည္ခ်င္ခဲ့ဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ အေ၀းဆံုးကို လြင့္ပစ္လုိက္ခ်င္ေပမယ့္ သူမရဲ႕ နာမည္ေလးပါေနတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္မလြင့္ပစ္ရက္ခဲ့ဘူး။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သူ႔ကိုမွ စကားမေျပာဘဲ အခန္းထဲ၀င္ျပီး ကုတင္ေပၚမွာ တစ္ေယာက္တည္း ငိုေနမိတယ္။ ဖိတ္စာေလးကိုေတာ့ စာၾကည့္စားပြဲေပၚတင္ထားလုိက္တယ္။ အဲဒီညက ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ပထမဆံုးေသာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႔ရတဲ့ ညေလးတစ္ညေပါ့…….
ေနာက္မနက္ အျပင္ထြက္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စာၾကည့္စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ ဖိတ္စာေလးကို အမွတ္တမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တိုက္မိလုိက္တယ္။ ဖိတ္စာနဲ႔အတူ စာေလးတစ္ေစာင္ အိတ္ထဲကေန ထြက္က်လာခဲ့တယ္။ စာကို ကၽြန္ေတာ္ယူၾကည့္လုိက္ေတာ့
နင္ဘာလုိ႔ ငါ့ကို ထားခဲ့ျပီး ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ထိခိုက္နာက်င္ေအာင္ လုပ္ရတာလဲ ငါမသိဘူး။ ငါသိတဲ့နင္က ဒီလုိမ်ိဳး အေျပာင္းအလဲျမန္တဲ့သူမဟုတ္ဘူးဆုိတာေတာ့ ငါယံုတယ္။ နင္ ငါ့ေဘးနားမွာမရွိေတာ့ ငါတစ္စကၠန္႔ေလးေတာင္ မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။ ငါအခု ငါမခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ လက္ထပ္ရေတာ့မယ္။ ငါ့ဘ၀တစ္သက္လံုး စိတ္ဆင္းရဲစြာနဲ႔ ေနထုိင္သြားရေတာ့မယ္။ နင္မရွိေတာ့ ငါ့ႏွလံုးသားလည္း ေသသြားခဲ့ျပီ။ နင္ငါ့ကိုဘယ္လုိပဲ ရက္စက္ ရက္စက္ ငါနင့္ကို ခ်စ္တုန္းပဲ။ အခုလည္း ခ်စ္တယ္။ ေနာင္လည္း ခ်စ္တယ္။ ေသတဲ့အထိ နင့္ကိုပဲ ငါခ်စ္သြားမွာ။ နင္သိလား ငါ့ဘ၀က အရာရာျပည့္စံုေနေပမယ့္ လုိအပ္ခ်က္ေတြမ်ားေနတယ္ဆုိတာေလ။ အဲဒီလိုအပ္ခ်က္ေတြကို နင္ပဲ ျဖည့္ေပးႏုိင္မွာပါ။ တကယ္လုိ႔ နင့္ရင္မွာ ငါရွိေသးရင္ ငါ့မဂၤလာေဆာင္ကို နင္လာခဲ့ပါ………
စာဖတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ေတြေ၀သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြက ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့သူမကို စိတ္ဆင္းရဲတြင္းဆီ တြန္းပို႔ေပးသလုိမ်ား ျဖစ္ေနလား။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ေယာက္ယက္ခတ္ကုန္တယ္။ ကၽြန္တာ္ဘာလုပ္သင့္လဲ။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့သူမ စိတ္ခ်မ္းသာဖုိ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုခုကို အခုိင္အမာဆံုးျဖတ္သင့္တယ္။ သူမ မဂၤလာေဆာင္ကို သြားဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္………..
ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားစြာ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ သူမရဲ႕ မဂၤလာအခမ္းအနားကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ မဂၤလာခန္းမေရွ႕မွာ သူမနာမည္နဲ႔ သတိုးသားေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္မဟုတ္တဲ့ တျခားလူတစ္ေယာက္ရဲ႕နာမည္တို႔ ေရးထားတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္က ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို ျပာပံုအတိျဖစ္သြားေစတယ္။ သူမရဲ႕ မိဘေတြနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတြက အလုပ္ေတြ ရွုပ္ေနၾကလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္မွန္းေတာင္ သူတို႔ သတိမထားမိၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ခန္းမထဲက စားပြဲထိုးတစ္ေယာက္ကို သတိုးသမီးရွိေနတဲ့အခန္းကို ေမးျပီး သူမဆီကို သြားခဲ့တယ္။ သူမရွိေနတဲ့ အခန္း၀နားကို ေရာက္ေတာ့ တံခါးေလးက နည္းနည္းေလးဟထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အသံမေပးဘဲ တိတ္တိတ္ေလး ရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ မဂၤလာ၀တ္စံုနဲ႔ တျခားေသာ ျပင္ဆင္ျခယ္သမႈေတြေၾကာင့္ သူမရဲ႕ အလွက အရင္ထက္ပိုျပီး အသက္၀င္လွပေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာေတာ့ အရယ္အျပံဳးလံုး၀မရွိခဲ့ဘူး။ မသိမသာမုိ႔ေမာက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြက သူမရဲ႕ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မ်က္ရည္နဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္ဆုိတာ ေဖာ္ျပေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အခန္းထဲကို ၀င္ဖုိ႔ တံခါးေခါက္ျပီး ခြင့္ေတာင္းလုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ေတာ့ သူမရဲ႕မ်က္လံုးေတြ အေရာင္ေတာက္လာခဲ့တယ္။ သူမအခန္းထဲမွာရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးက အလုိက္တသိနဲ႔ အခန္းထဲကထြက္သြားတယ္။ အခုေတာ့သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္ေယာက္တည္း………….
“နင္ငါ့ဆီကို လာတယ္ေနာ္။ ဒါဆုိရင္ နင့္ရင္ထဲမွာ ငါရွိေသးတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား ” သူမရဲ႕ အသံေတြက အက္ကြဲကြဲနဲ႔ သူမ ဘယ္ေလာက္၀မ္းနည္းေနတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပေနတယ္။ သူမရဲ႕မ်က္၀န္းက စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္သုတ္ေပးမိရင္း ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းျငိမ့္လုိက္မိတယ္။
“ငါအခုသိပ္ကို စိတ္ဆင္းရဲေနတယ္။ ေနာက္အခ်ိန္ပိုင္းေလးအတြင္းမွာ ငါဟာ ငါမခ်စ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲကို ေရာက္သြားေတာ့မယ္။ ငါမခ်စ္တဲ့သူရဲ႕ အနားမွာ ငါ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္အထိ ငါေနထုိင္သြားရေတာ့မယ္။ ငါ့ဘ၀မွာ ရွင္လ်က္နဲ႔ ေသလူအျဖစ္ငါရွင္သန္ေနရေတာ့မယ္။ ” သူမစကားမဆံုးေသးေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆက္ျပီး နားေထာင္ဖုိ႔ ခံႏုိင္ရည္မရွိေတာ့ဘူး။
“နင္ဆက္မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ငါသိပ္ကို မွားခဲ့တယ္။ နင့္ကို ခ်စ္လ်က္နဲ႔ ငါစြန္႔လႊတ္မိတာ ငါသိပ္ကို မွားသြားတယ္ဆုိတာ ငါသိလုိက္ရျပီ။ ငါ့ရင္ထဲမွာအခုေနာင္တေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္။ အခုခ်ိန္မ်ား ငါ့မွာ ျပင္ဆင္ႏုိင္ခြင့္ရွိေသးရင္ ငါ…….”
“နင္ဘာလုပ္မွာလဲဟင္။ နင့္မွာ နင့္ေနာင္တေတြကို ျပင္ဆင္ဖုိ႔ အခ်ိန္ရွိေသးတယ္ဆုိရင္ နင္ဘာလုပ္မွာလဲဟင္”
“ငါ……..ငါနင့္လက္ကိုဆြဲျပီး အားလံုးနဲ႔ ေ၀းရာကို ထြက္သြားမိမွာပဲ”
“နင္တကယ္ေျပာတာလား။ နင္ငါ့ကို ခ်စ္ေသးလား။ ငါ့ကို ေျပာပါ ခ်စ္ေသးလားဟင္”
“ငါနင့္ကို ခ်စ္ပါတယ္။ နင့္ကို ငါခ်စ္လြန္းလို႔ ဒီလုိလမ္းခြဲခဲ့တာပါ။ ငါသိပ္ခ်စ္ပါတယ္။”
သူမက ကေလးေလးတစ္ေယာက္လုိ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲကို တိုးေ၀့ျပီး တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ကို ဖက္ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူမကို ျပန္ျပီး ဖက္ထားမိတယ္။
“နင္ငါ့ကို ခ်စ္ေသးတယ္ဆုိရင္ ငါေျပာသလုိ လုပ္ေပးႏုိင္မလား။” သူမရဲ႕ အေမးကို ကၽြန္ေတာ္ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ေခါင္းျငိမ့္လုိက္တယ္။
“ဒါဆုိရင္ ငါတုိ႔ထြက္ေျပးရေအာင္ အခု အခ်ိန္မီွေသးတာပဲ။” သူမရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြက အားကိုးတၾကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အေျဖကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသလုိပဲ၊ အခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူစိတ္ခ်မ္းသာဖုိ႔ကလြဲရင္ ကၽြန္ေတာ္ဘာကိုမွ မသိခ်င္၊ မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
သူမရဲ႕လက္ကို ဆြဲျပီး မဂၤလာခန္းမရဲ႕ အေနာက္ဘက္ထြက္ေပါက္ေန ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ထြက္ေျပးခဲ့တယ္။ တကၠစီကိုတားျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အားလံုးနဲ႔ေ၀းရာကို ေျပးထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ မဂၤလာေဆာင္မွာ သတိုးသမီးေပ်ာက္လုိ႔ ဗ်ာမ်ားေနၾကမယ့္ သူေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိခ်င္ေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေမစကားျဖစ္တဲ့ သူမနဲ႔ လမ္းခြဲဖုိ႔ေတာင္းဆုိထားတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ေပးခ်င္ေတာ့ဘူး။ အခုကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာေရာ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးထဲမွာရွိတဲ့ ဆႏၵက ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္တဲ့သူမကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားဖုိ႔ တစ္ခုတည္းပင္။
သူမရဲ႕ သတိုးသမီး၀တ္စံုကို ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ လဲလုိက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူမ တရားရုံးကို လက္မွတ္ထိုးဖုိ႔ သြားခဲ့တယ္။ တရားရုံးက လက္မွတ္ထိုးျပီး အျပန္ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိတဲ့ ပဲခူးကို ကားတစ္စီးငွားျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်က္ခ်င္းထြက္လာခဲ့တယ္။ သူမကေတာ့ ျပံဳးလုိ႔ ေပ်ာ္လုိ႔၊ သူမရဲ႕ အျပံဳးေတြ အခုမွျပန္ျပီးရွင္သန္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေပ်ာ္ၾကီးေပ်ာ္မိတယ္။ ေလာကမွာ အေပ်ာ္ရႊင္ရဆံုးအခ်ိန္က ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူကို ပုိင္ဆုိင္ရျခင္းနဲ႔ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ပံုကို ျမင္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္သိလုိက္ရတယ္။
သူမ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့လည္းမသိ၊ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ထဲက မထြက္ခင္ကတည္းက သူမ ကၽြန္ေတာ့္ပံုခံုးထက္မွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူမကို တယုတယေထြးေပြ႔ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားလဲမသိဘူး။ ၀ုန္းဆုိတဲ့ အသံအက်ယ္ၾကီးနဲ႔ အတူ ကၽြန္ေတာ္လန္႔ႏုိးသြားခဲ့သလုိ ကၽြန္ေတာ္လည္း လြင့္စင္သြားသလုိ ခံစားလုိက္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘာကိုမွ မသိေတာ့ဘူး။
ေဆးရုံအနံ႔လုိမ်ိဳး ခပ္ျပင္းျပင္းအနံ႔တစ္ခုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သတိ၀င္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္အားတင္းျပီး မ်က္လံုးကို ဖြင့္ၾကည့္လုိက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေဆးရုံကို ေရာက္ေနတယ္ဆုိတာကို သိလုိက္မိျခင္း ကၽြန္ေတာ့္အေတြးထဲမွာ သူမေကာဆိုတဲ့အေတြးမ်ိဳး ၀င္လာမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သြင္းထားတဲ့ေဆးေတြ ျဖဳတ္ေနတဲ့ သူနာျပဳ ဆရာမေလးကို ကၽြန္ေတာ္ သူမအေၾကာင္းေမးလုိက္တယ္။ သူနာျပဳဆရာမေလးက အလုပ္ရွုပ္ေနတာလား၊ မၾကားတာလားမသိဘူး ကၽြန္ေတာ္ေမးတာကို မေျဖဘဲ သိမ္းစရာရွိတာကို သိမ္းျပီးထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကုတင္ေပၚကေန ဆင္းျပီး သူမကို လုိက္ရွာမိတယ္။ ေဆးရုံရဲ႕အခန္းတစ္ခန္းမွာ သူမကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လုိက္တယ္။ သူမ မဂၤလာေဆာင္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ ထြက္ေျပးျပီး ကားအက္စီးဒင့္ျဖစ္တာကို သူမအိမ္က သိသြားတဲ့ပံုပဲ သူမရဲ႕ မိဘေတြနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတြ သူမရဲ႕ေဘးမွာ ေရာက္ေနၾကျပီ။ ကၽြန္ေတာ္၀င္သြားရင္ေကာင္းမလားလုိ႔ တစ္ခ်က္ေတြေ၀မိေပမယ့္ သူမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တရားရုံးမွာ လက္မွတ္ထုိးထားတာပဲ။ အခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က သူမရဲ႕ တရား၀င္ခင္ပြန္းျဖစ္ေနျပီပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ရဲရဲတင္းတင္းပဲ အခန္းထဲကို ၀င္သြားလုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အသိအမွတ္မျပဳတဲ့ သူမရဲ႕ မိဘေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာတာေတာင္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေလရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္သူမရဲ႕ အနားကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တိုးသြားျပီး သူမကို ၾကည့္မိတယ္။ သူမအေျခအေနကို ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္လုိ႔ သူမရဲ႕ ေဘးမွာရွိေနတဲ့သူေတြကို ေမးမလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္လုိက္ၾကည့္မိတယ္။ ဘယ္သူမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေရးတယူလုပ္ဖုိ႔ ေနေနသာသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွည့္ေတာင္မၾကည့္ၾကဘူး။ အားလံုးက သူ႔အာရုံႏွင့္သူ အလုပ္ရွုပ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူနာျပဳဆရာမတစ္ေယာက္က သူမကို လုိအပ္တာေတြလာလုပ္ဖုိ႔ ၀င္လာခဲ့တယ္။ သူမကို လုပ္ေပးစရာရွိတာေတြလုပ္ျပီး အခန္းထဲက ျပန္ထြက္ခါနီးမွာ သူမရဲ႕ မိသားစုေတြကို စိတ္ပူစရာမရွိေၾကာင္း ေျပာေနတယ္။ သူမကို ဘာမွမျဖစ္ဘူးလုိ႔ ေျပာေတာ့မွပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက စိတ္ပူေနတာေတြ ေလ်ာ့သြားသလုိပဲ။
ကၽြန္ေတာ္သူမရဲ႕ ေဘးနားမွာပဲ ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ သူနာျပဳဆရာမေလး ထြက္သြားျပီး သိပ္မၾကာဘူး သူမ သတိရလာတယ္။ သူမသတိရလာလာျခင္းပဲ ကၽြန္ေတာ့္နံမည္ကို ေခၚေနတယ္။ သူမရဲ႕ အသံေၾကာင့္ သူမ မိဘေတြ သူမေဘးကို ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အလုိလုိေနရင္း အေနာက္ဘက္ကုိ ေရာက္သြားတယ္။ သူမက လွဲေနရာကေန ထထိုင္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္နံမည္ကို ေခၚရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုလုိက္ရွာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူမေရွ႕ကို သြားေပမယ့္ သူမမိသားစုေတြနဲ႔ ျပည့္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူမ မေတြ႔ရဘူးထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီမွာရွိတယ္လုိ႔ အသံျပဳလုိက္ေပမယ့္ သူမ မၾကားဘူးထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုပဲ ေမးေနတယ္။ သူမရဲ႕ အေမက ကုတင္ေပၚကေန အတင္းဆင္းျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို သြားၾကည့္မယ္လုိ႔ ေျပာေနတဲ့သူမကို ေျပာလုိက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္နားကို ကၽြန္ေတာ္မယံုႏုိင္ေအာင္ျဖစ္သြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ တကုိယ္လံုးထူပူျပီး ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ေတာင္မသိဘဲ သူမရဲ႕ အခန္းထဲကေန ကၽြန္ေတာ္ထြက္ေျပးလာမိတယ္။ အခန္းတစ္ခန္းေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ့ ငိုသံတစ္ခုကုိ ၾကားလုိက္ရတယ္။ ဒါကၽြန္ေတာ့္အေမရဲ႕ အသံပဲ။ အသံလာရာ အခန္းကို ကၽြန္ေတာ္တံခါးဖြင့္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ျမင္လုိက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ငိုမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ရည္မက်ဘူး။ ၀ိညာဥ္ေတြမွာ မ်က္ရည္မရွိဘူးဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သိလုိက္ရတယ္………..
ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမည္
Written By Rukia
0 comments:
Post a Comment