၀ိပႆနာအစ မေတြ႔တဲ့စိတ္က

“သေမာဟစိတၱံ သေမာဟစိတၱႏၲိ ပဇာနာတိ”
“၀ိပႆနာ ႐ႈေတာ့႐ႈတယ္ ဘုရား . . . ဘာမွမေတြ႔ဘူး။” ဒါနဲ႔ ဆင္ေျခကိုင္တာပဲ။ ဒီစိတ္ကေလးက ၾကည့္ေတာ့ၾကည့္တယ္။ ဘာမွေတြ႔ဘူး။ ဒါဆိုရင္ မေတြ႔တဲ့ စိတ္ကိုပဲ ျပန္ၾကည့္။ ဘာမွ မေတြ႔တဲ့ စိတ္ကေလးက မေတြ႔တာနဲ႔ပဲ အနိစၥေရာက္သြားတာ။ မေတြ႔တဲ့ စိတ္ကေလးကို ဉာဏ္နဲ႔ ေနာက္က ၾကည့္ေပးပါ။ မသိတဲ့ စိတ္ကေလး သက္တမ္းကုန္သြားတယ္။ သက္တမ္းကုန္သြားတာေလးကိုသာ သိေအာင္ၾကည့္။ သက္တမ္းကုန္သြားတာေလးက “အနိစၥ”။ သက္တမ္းကုန္မွန္း သိလုိက္တာေလးက “မဂၢ”။ ၀ိပႆနာ မ႐ႈတတ္ဘူးဘုရား . . . ဆိုရင္ မ႐ႈတတ္တဲ့စိတ္ကို႐ႈ။
ေအာင္မာ . . . အေတာ္ဆန္းတဲ့ စကားပါလားလို႔ ခင္မ်ားတို႔က ေအာက္ေမ့ခ်င္ ေအာက္ေမ့ေနမယ္။ ဦး၀င္းတို႔ ဦးဘအံုးတို႔ ဆန္းသလား . . .တဲ့။ ႐ိုးရာပဲလား။ (႐ိုးရာပါ ဘုရား။)

သို႔ေသာ္ ခင္မ်ားတို႔က ၀ိပႆနာ ေတြ႔ရက္နဲ႔ ၀ိပႆနာ မရွာတတ္လို႔ သင္ရတာပါ။ ႐ႈစရာအာ႐ံု ေပၚလာရက္သားနဲ႔ ခင္မ်ားတို႔က မ႐ႈတတ္ဘူး ေျပာေနလို႔။ ေရွ႕သာ ရွာေနတယ္၊ ကိုယ္ရွာတာ ပ်က္တာ မသိဘူး။ ၀ိပႆနာ ရွာၿပီဆိုရင္ ႐ႈစရာကို ရွာမေတြ႔တဲ့စိတ္ လာတတ္တယ္။ အဲဒီ လာတဲ့စိတ္ကို ေနာက္ဉာဏ္က ႐ႈေပး။ ႐ႈလိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ေနာက္ဉာဏ္၀င္လာရင္ပဲ သူ ရွိေသးလား။ (မရွိေတာ့ပါဘုရား။) မရွိေတာ့ “အနိစၥ”။ မရွိတာကို သိတာက “မဂၢ”။
ဒါ ဘာ႐ႈတာတုန္း ေမးေတာ့၊ ဘယ္စိတ္႐ႈတာပါတုန္း ေမးေတာ့မွ “သေမာဟစိတၱံ သေမာဟစိတၱႏၲိ ပဇာနာတိ” အလုပ္ခိုင္းတာ ဆရာဘုန္းႀကီးက။ သေဘာပါၾကၿပီလား။ (မွန္ပါဘုရား။) ႐ႈလို႔ ဘာမွမျမင္ဘူးဆိုတာ ေမာဟစိတ္ ေပၚေနတာ။ အဲဒီ ေမာဟစိတ္ကေလးကိုပဲ ဘုန္းႀကီးတို႔က တစ္ခါတည္း ၀ိပႆနာအာ႐ံု လုပ္ပစ္လိုက္တာ။ သူ ေရွ႕ရွာလို႔သာ မေတြ႔တယ္ သူေသတာ က်ဳပ္တို႔က ေတြ႔တယ္။ ရွင္းၿပီလား။ (မွန္ပါ။)

ဘာ ႏုပႆနာ ျဖစ္သြားတုန္းေမးေတာ့ “စိတၱာႏုပႆနာ” ျဖစ္သြားတယ္၊ “ဓမၼာႏုပႆနာ” ျဖစ္သြားတယ္ ဆိုတာေပါ့ဗ်ာ။ စိတ္ကေလး ခ်ဳပ္ပ်က္သြားတာသိရင္ “စိတၱာႏုပႆနာ”။ စိတ္ကေလး ဒုကၡေရာက္သြားတာသိရင္ “ဓမၼာႏုပႆနာ”။ ကဲ အကုန္ပါမသြားဘူးလား။ (ပါပါတယ္ ဘုရား။) ရွင္းၾကရဲ့လား။ (ရွင္းပါတယ္ ဘုရား)။ ၀ိပႆနာ ႐ႈတတ္ၿပီလား။ (႐ႈတတ္ပါၿပီ ဘုရား။)
ခင္းမ်ားတို႔ ေဆးေတြ႔ရက္သားနဲ႔ မစားတတ္လို႔ ခက္သြားတာကိုး။ ေဆးေတြ႔ရက္သားနဲ႔ မစားတတ္လို႔ ခက္သြားတာ ဆိုေတာ့ . . . မင္းတုန္းမင္းႀကီး လက္ထက္က။ ရာဇ၀င္ေတြဘာေတြ ဖတ္ဖူးတဲ့သူဆိုရင္ သမားေတာ္ ဆရာပိုဆိုတာ ၾကားဖူးမွာေပါ့။ ဆရာပို ဆိုတာက အမရပူရက။ နန္းေတာ္သြားေတာ့ လူတစ္ေယာက္ သခြားသီးေတာင္းနဲ႔ ဇရပ္ေပၚ ထုိးအိပ္ေနတာေတြ႔ . . .။ ဆရာပိုက တပည့္ေတြနဲ႔လာ။ ဟ ဟိုလူ ၾကည့္ၾကပါအံုးကြ ဘာမ်ား ျဖစ္ေနတုန္း။ ထိုးအိပ္ေနရွာတယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာလည္း မသက္သာဘူး ထင္တယ္။ သြားေမးစမ္း တပည့္ေတြဆို သြားေမးေတာ့ ဒကာဒကာမတို႔ . . . ေလနာထတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေအာ္ . . . မသိေတာ့ သိပ္ခက္တာပဲေဟ့ . . . ဆိုၿပီးသကာလ သူထမ္းလာတဲ့သခြားသီး ေကၽြးလိုက္စမ္းပါကြာ ခြဲၿပီးေတာ့။ ေလအားနည္းလို႔ နာေနတာ သခြားသီးက ေလ ျဖည့္ေပးလိုက္ေတာ့ သူ ခဏေလးပဲ ေလနာေပ်ာက္ၿပီး သူ႔အထမ္းသူ ထမ္းသြားတာပဲ။
သေဘာက်ၿပီလား။ (မွန္ပါ့။) ဘာျဖစ္လို႔တုန္း။ ဒီမွာ ေဆးပါရက္သားနဲ႔ မေသာက္မိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ ေလနာခံရရွာတာ။ ေဆးေတြေတာ့ သူထမ္းလာတာပဲ။ အင္း . . . သူထမ္းၿပီး သူပဲ ေလနာထေနတယ္။ ဒ့ီျပင္ေဆး ရွာရအံုးေတာ့မလို က်မေနဘူးလား မသိတဲ့လူအတြက္က။ (က်ပါတယ္ဘုရား။)
အဲ . . . ခင္းမ်ားတို႔ ႐ႈေတာ့ ႐ႈတယ္ဘုရား . . . ဘာမွ မေတြ႔ဘူး ဆိုလို႔ရွိရင္ျဖင့္ အဲဒီ ဘာမွ မေတြ႔တဲ့ဥစၥာဟာ ခင္မ်ားတို႔၏ နိဗၺာန္ေရာက္တဲ့ ေဆးပဲ။ မေတြ႔တဲ့ စိတ္ကေလးကို ဉာဏ္နဲ႔ ႐ႈလိုက္ေတာ့ မေတြ႔တဲ့စိတ္က “အနိစၥ”။ ႐ႈတာက “မဂၢ”။ မျဖစ္ဘူးလား။ (ျဖစ္ပါတယ္ ဘုရား။) အဲဒီေတာ့ ခင္မ်ားတို႔သည္ . . . “၀ိပႆနာအစ မေတြ႔တဲ့စိတ္က”သာ မွတ္ေပေတာ့ . . .။
 သမီး ဒီေကာင့္ကိုမယူနဲ႕
သူငယ္ခ်င္းတို႕ေရ... မဂၤလာပါေနာ္... က်ေနာ္ကေတာ့ အခုအခ်ိန္ကစၿပီး မဟုတ္တာေတြေျပာပါေတာ့မယ္........
              က်ေနာ္တို႕ရြာမွာ ဦးပြါးနဲ႕ ေဒၚလြန္းဆိုတဲ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္ေလ သူတို႕မွာက သမီးေတြခ်ည္းပဲ(၇)ေယာက္
ထြန္းကားတယ္ဗ်၊ သမီးေတြအားလံုးက အရြယ္ေရာက္ၿပီး သူ႕အိမ္ေထာင္နဲ႕သူျဖစ္ေနၾကပါၿပီ၊ အဲ..... မဟုတ္ဖူး အငယ္ဆံုးေလး
တစ္ေယာက္က်န္ေသးတယ္ သူလည္းအရြယ္ေရာက္ၿပီ အိမ္ေထာင္ျပဳခါနီးမွ သူ႕မိဘေတြက သေဘာမတူလို႕ မယူျဖစ္တာဗ်၊
သူ႕မိဘေတြကဘာလို႕သေဘာမတူတာလဲဆိုေတာ့ ေျပာျပမယ္ေနာ္.....
               ဥၤီးပုတို႕ရဲ႕သမီးေတြ အသီးသီးအိမ္ေထာင္က်ၾကတယ္..... ပထမဆံုးတစ္ေယာက္က ထန္းတစ္ပင္ရြာသားနဲ႕ အိမ္ေထာင္က်တယ္ ကေလး တစ္ေယာက္ေမြးတယ္၊ ဒုတိယသမီးက ေညာင္ႏွစ္ပင္ရြာသားနဲ႕ အိမ္ေထာင္က်တယ္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ေမြးတယ္၊ တတိယသမီးက သံုးခြၿမဳိ႕သားနဲ႕ အိမ္ေထာင္က်တယ္ ကေလး သံုးေယာက္ေမြးတယ္၊ စတုတၳသမီးက်ေတာ့ ေလးမ်က္ႏွာၿမဳိ႕သားနဲ႕ အိမ္ေထာင္က်တယ္ ကေလး ေလးေယာက္ေမြးတယ္၊ ပဥၥမသမီးက ေရႊဘိုၿမဳိ႕(ငါးမည္ရ)သားနဲ႕ အိမ္ေထာင္က်တယ္ ကေလး ငါးေယာက္ေမြးတယ္၊ ဆဌမသမီးက ေခ်ာက္ၿမဳိ႕သားနဲ႕ အိမ္ေထာက္က်တယ္ ကေလး ေျခာက္ေယာက္ေမြးတယ္၊ အင္း... ဒီလိုနဲ႕ ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္က်ေတာ့ သူ႕မိဘေတြကို တိုင္ပင္တယ္ သမီးအိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မယ္ေပါ့၊ ဒီေတာ့ မိဘေတြျဖစ္တဲ့ ဦးပြါးနဲ႕ ေဒၚလြန္းတို႕ကလည္း ေအး.... ဒါဆိုရင္ သမီးယူမယ့္ေကာင္ေလးကို ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ အငယ္မေလးက ေခၚလာတယ္ေလ သူ႕ေကာင္ေလးကို အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဦးပြါးနဲ႕ ေဒၚလြန္းတို႕ကေမးတာေပါ့ အစံုပါပဲ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေမးခြန္းတစ္ခုကို ေကာင္ေလးကေျဖလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ စာေမးပဲြက်သြားတယ္ေလ၊ ဘာေမးခြန္းလဲ ေျပာျမမယ္.... ဦးပြါးကေမးတယ္ မင္းက ဘယ္မွာေနတာလဲဆိုေတာ့...... ေကာင္ေလးကေျဖတယ္ေလ က်ေနာ္က သံုးဆယ္ၿမဳိ႕မွာေနပါတယ္တဲ့၊ အဲ့ဒီမွာတင္ ဦးပြါးဟာ ခ်က္ခ်င္းအမူအယာပ်က္သြားကာ သမီး သမီး ဒီေကာင့္ကိုမယူနဲ႕ လို႕ေျပာၿပီး ေကာင္ေလးကိုလည္း အိမ္ကေန ေမာင္းထုတ္ပါသတဲ့ဗ်ာ။
   သူငယ္ခ်င္းတို႕ေရ.... ဦးပြါးက ေကာင္ေလးကို ဘာေၾကာင့္သေဘာမတူတာလဲဆိုတာ ၀ိုင္းကူစဥ္းစားေပးၾကပါေနာ္
*^^^:)နားလည္မႈ ႏွင့္စာနာျခင္းအတြက္:>>>>
ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ေလာက္ ေျပာျပပါရေစ။
ဒီပံုျပင္မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိပါသည္။
လူဆုိတာ တစ္ေယာက္ထည္း ေနလုိ႕ မရဘူး။ အသုိင္းအဝုိင္း၊ အေပါင္းအသင္းနဲ႕ ေနရတယ္။
အနည္းဆံုး ကုိယ့္မိသားစုနဲ႕ ေပါင္းရတယ္။ သင္းရတယ္။ အၿမဲတမ္း ထိေတြ႕ဆက္ဆံေနရေတာ့
စိတ္ထဲမွာ အဆင္မေျပမွဳေတြ၊ ျပႆနာေတြ၊ အားမလုိအားမရျဖစ္မွဳေတြ ရွိႏုိင္ပါတယ္။
ဒီပံုျပင္ေလးဟာ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုနဲ႕ တစ္ခုအၾကား၊ မိဘနဲ႕ သားသမီးအၾကား၊ ဆရာနဲ႕
တပည့္အၾကား၊ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္အၾကား၊ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ
ထားသင့္ထားအပ္တဲ့ အေတြးတစ္ခုကုိ ေပးပါလိမ့္မယ္။
တစ္ခါတုန္းက……….
အလင္းမရွိဘဲ ေမွာင္ေနတဲ့ အခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ ဖေယာင္းတုိင္ကေလး (၅)တုိင္ ရွိတယ္။
အဲဒီ ဖေယာင္းတုိင္ေတြမွာ အလင္းကုိယ္စီနဲ႕ေပါ့။ ဖေယာင္းတုိင္ (၅)တုိင္ရဲ႕
အလင္းအားေၾကာင့္ ေမွာင္မည္းေနတဲ့အခန္းဟာ လင္းထိန္ေနေတာ့တယ္။ ဒီအခန္းထဲကုိ
ေလေျပေပ်ာ့ေလး တုိက္ခတ္ေနသတဲ့။ တစ္ခါတစ္ခါမွာ ေလဟာ ျပင္းသြားလုိက္၊
တစ္ခါတစ္ခါမွာ ေလဟာ ၿငိမ္သြားလုိက္နဲ႕ေပ့ါ။
ေလတစ္ခ်က္အေဝ့မွာ ဖေယာင္းတုိင္ေလး တစ္တုိင္ မီးၿငိမ္းသြားတယ္။ အခန္းဟာ အလင္းအား
နည္းနည္း ေလ်ာ့သြားတယ္။ အဲ့ဒီဖေယာင္းတုိင္ေလးကို ``အခ်စ္`` လုိ႕
နာမည္ေပးၾကည့္ရေအာင္။ ``အခ်စ္ဆုိတဲ့ အလင္းအားေလး`` ေလ်ာ့သြားေတာ့ အခန္းဟာ
နည္းနည္းေလး ေမွာင္သြားတယ္။
ေနာက္ထပ္ ေလအေဝွ႕မွာ ဒုတိယ ဖေယာင္းတုိင္ေလး မီးၿငိမ္းသြားျပန္တယ္။ အဲဒီ
ဖေယာင္းတုိင္ေလးကုိ ``သံေယာဇဥ္`` လုိ႕ နာမည္ေပးၾကည့္ရေအာင္။ ဒီအခန္းထဲမွာ
``အခ်စ္`` ဆုိတဲ့ အလင္းေရာင္ရယ္၊ ``သံေယာဇဥ္`` ဆုိတဲ့ အလင္းေရာင္ရယ္
မရွိေတာ့ဘူး။ အခန္းဟာ အေမွာင္ထု ႀကီးစုိးလာေတာ့တယ္။
ဒီလုိနဲ႕ ေနာက္ထပ္ ```ေလတစ္ခ်က္`` အေဝ့မွာ တတိယ ဖေယာင္းတုိင္ေလး
ၿငိမ္းသြားျပန္တယ္။ အဲဒီဖေယာင္းတုိင္ေလးကုိ ``ေမတၱာတရား`` လုိ႕
နာမည္ေပးၾကည့္ရေအာင္။
ဒီလုိပဲ… ေနာက္ထပ္ ေလအေဝ့တစ္ခ်က္မွာ စတုတၳဖေယာင္းတုိင္ေလး ၿငိမ္းသြားျပန္တယ္။
ဒီဖေယာင္းတုိင္ေလးကုိေတာ့ ``ကရုဏာ တရား`` လုိ႕ နာမည္ေပးၾကည့္ရေအာင္။
ဖေယာင္းတုိင္ (၅) တုိင္ အလင္းအားရွိတဲ့ ဒီအခန္းဟာ ဖေယာင္းတုိင္ (၁)တုိင္မွ်သာ
အလင္းအားရွိေတာ့တယ္။ ဒီေနာက္ဆံုး ဖေယာင္းတုိင္ေလးသာ ေလအေဝ့မွာ
မီးညြန္႕ကေလးၿငိမ္းသြားခဲ့ရင္ ဒီတစ္ခန္းလံုး ေမွာင္မည္းသြားေတာ့ မွာပါပဲ။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဒီအခန္းထဲကုိ လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။
``အခန္းႀကီးက ေမွာင္းမည္းေနတာပဲ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဖေယာင္းတုိင္ေလးတစ္တုိင္
လင္းေနေသးလုိ႕``
ေျပာေျပာဆုိဆုိ ဖေယာင္းတုိင္ရဲ႕ မီးညြန္႕ကုိ လက္ဝါးေလးနဲ႕ ကာလုိက္တယ္။
အလင္းေရာင္ မိွန္ပ်ပ်ေအာက္မွာ မီးၿငိမ္းေနတဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ (၄)တုိင္ကုိ
ေတြ႕သြားတယ္။ ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိပဲ ေနာက္ဆံုးက်န္ေနတဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ရဲ႕
မီးညြန္႕ကုိကူးၿပီး မီးၿငိမ္းသြားခဲ့တဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ေလးေတြကုိ
မီးကူးေပးလုိက္တယ္။ ဒီအခန္းက အရင္အတုိင္းပဲ ျပန္ၿပီး လင္းထိန္သြားပါေတာ့တယ္။
**********စာဖတ္သူကို ေမးပါရေစ……
ဒီေနာက္ဆံုးက်န္တဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ နာမည္ေပးၾကည့္ၾကရေအာင္။
စာဖတ္သူလည္း ႀကိဳက္သလုိ နာမည္ေပးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေပးထားတဲ့ နာမည္ေလးေတာ့ ရွိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ဆံုး ဖေယာင္းတုိင္ေလးရဲ႕ နာမည္ကုိ ``နားလည္ေပးမွဳ၊ စာနာေပးမွဳ
ဖေယာင္းတုိင္`` လုိ႕ နာမည္ေပးထားတယ္။
ေတြးၾကည့္ရေအာင္။
လူတစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္အၾကားမွာ ``နားလည္ေပးမွဳ၊ စာနာေပးမွဳ`` ဆုိတဲ့ အလင္းအား
ရွိတဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ေလးသာ ရွိေနေသးရင္ ``အခ်စ္``ဆုိတာ ျပန္ျဖစ္ႏုိင္တယ္။
``သံေယာဇဥ္`` ဆုိတာ ျပန္ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ``ေမတၱတရား၊ ကရုဏာတရား``ေတြ
ျပန္ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ``နားလည္ေပးမွဳ၊ စာနာေပးမွဳ`` ဆုိတဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ေလးသာ
မီးၿငိမ္းသြားခဲ့ရင္… အခန္းႀကီး ေမွာင္မည္းသြားသလုိ အခ်စ္ေတြ၊ ေမတၱာတရားေတြ၊
သံေယာဇဥ္ေတြ၊ ကရုဏာတရားေတြ ျပန္ျဖစ္ဖုိ႕ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။ လူ႕ဘဝရဲ႕ အႏွစ္သာရလည္း
ပ်က္စီးသြားေတာ့မွာပါပဲ။
မိသားစု အခ်င္းခ်င္းအၾကားမွာ၊ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ၊
ေမာင္ႏွစ္မႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ၊ လင္းမယားႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ၊ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုနဲ႕
တစ္ခုအၾကားမွာ ``နားလည္ေပးမွဳ၊ စာနာေပးမွဳ``ဆုိတဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ေလး လင္းေနဖုိ႕
လုိမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီဖေယာင္းတုိင္ေလးသာ မီးၿငိမ္းသြားခဲ့ရင္… လူမွဳဆက္ဆံေရးရဲ႕
ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ သဘာဝကုိ ခံစားနည္းလည္ႏုိင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ ``နားလည္ေပးမွဳနဲ႕ စာနာေပးမွဳ`` ရွိရင္ ေပ်ာ္စရာ
သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။
မိဘအေပၚမွာ နားလည္ေပးတက္တဲ့ သားသမီးေတြကုိ ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ရတဲ့ မိသားစုဟာ
ေပ်ာ္စရာႀကီးပါ။ ဒီလုိပါပဲ နားလည္ေပးတက္တဲ့၊ စာနာေပးတက္တဲ့ မိဘေတြရဲ႕
သားသမီးျဖစ္ခြင့္ရရင္လည္း ေပ်ာ္စရာပါပဲေနာ္။
ကုိယ့္ကုိ နားလည္ေပးတဲ့၊ စာနာေပးတဲ့ ခ်စ္သူနဲ႕သာ အတူေနခြင့္ရရင္ အခ်စ္ဆုိတာ
ေပ်ာ္စရာပဲလုိ႕ ခံစားမိမွာပါ။
*အျပန္အလွန္ နားလည္ေပးတဲ့၊ စာနာေပးတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းေတြသာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕
ဝန္းက်င္းမွာရွိခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လူ႕ေဘာင္ေလာကႀကီးဟာ ဒီထက္ပုိၿပီး
သာယာလာပါမယ္။* ၿငိမ္းခ်မ္းလာပါမယ္။ တုိးတက္လာပါမယ္။ ေပ်ာ္စရာလည္း
ေကာင္းလာပါမယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဘယ္ေနရာမွာ မဆုိ ``နားလည္ေပးမွဳနဲ႕ စာနာေပးမွဳ``
အျပန္အလွန္ရွိၾကမယ္ဆုိရင္ ေလာကႀကီးဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေနမွာပါ။
ဒါေပမယ့္….
``နားလည္ေပးမွဳနဲ႕ စာနာေပးမွဳ `` ကုိေတာ့ အလြဲသံုးစား မလုပ္သင့္ဘူးေနာ္။
``နားလည္ေပးမွဳနဲ႕ စာနာေပးမွဳ`` ကုိ အခြင့္ေကာင္းမယူသင့္ဘူး။
``နားလည္ေပးမွဳနဲ႕ စာနာေပးမွဳ`` ကုိ တန္ဖုိးမဲ့ေအာင္ မလုပ္သင့္ဘူးေနာ္။
စာဖတ္သူလည္း ေနာက္ဆံုး ဖေယာင္းတုိင္ေလးရဲ႕ နာမည္ကုိ ဘယ္လုိမ်ား
မွည့္ေခၚခ်င္ပါသလဲ။
ဒီပံုျပင္ေလးကို ဖတ္ၿပီး….
``ခ်စ္သူေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ မိသားစုေတြ၊ လူသားေတြ၊ အဖြဲ႕အစည္းေတြ`` ရဲ႕ၾကားမွာ
``နားလည္ေပးမွဳနဲ႕ စာနာေပးမွဳ`` ဆုိတဲ့ အလင္းေရာင္ကေလးနဲ႕ `` အခ်စ္ေတြ၊
သံေယာဇသံေယာဇဥ္ေတြ၊ ေမတၱာတရားေတြ၊ ကရုဏာတရားေတြ`` ျပန္ၿပီး
ရွင္သန္ထြန္းလင္းၾကပါေစလုိ႕ ဆႏၵျပဳလုိုက္ပါတယ္။
.........ဘယ္သူေရးလည္းမသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ခဲ့မိၿပီး ႏွစ္သက္မိေသာစာတစ္ပုဒ္................
http://belovedcrane.multiply.com/journal/item/110/110 မွ တဆင့္ေဖာ္ျပေပးျခင္းျဖစ္ပါသည္။မူရင္းေရးသားသူႏွင့္
တဆင့္ေဖာ္ျပခြင့္ရရွိရန္ေဆာင္ရြက္ေပးသူမ်ားအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။

Labels: ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ